Խաղի ժամանակ պետք չի ագահ լինել: Ասելա թե պետք չի ձգտել միանգամից շատ վերցնել, կամ մի մեեեեեծ ու հզոր քայլով հասնել նպատակին: Խաղը տենց չի աշխատում: Խաղի ընթացքում նպատակին պետքա հասնել փոքրիկ քայլեր անելով, ամրապնդվելով զավթած տարածքում, ու արդեն ամրապնդված տարածքից անել մյուս քայլը: Ինքը մի քիչ նմանա խորոված սարքելուն: Ոչ մեկ թունդ կրակ չի անում, արագ հինգ րոպեյում մսերը բաստուրմա դնում, շարում շշերին ու վռազ դնում մեգակրակի վրա, ինչա խորովածը արագ ստացվի: Արագ իհարկե կստացվի, բայց չի ուտվի:
Խաղի ժամանակ նույնպես` պետք չի փորցել սաղ վռազ վերցնել: Նախ և առաջ դա անարդարացված էգոիզմա, հետո խաղընկերը կզգա, որ իրան փորձում են օգտագործել, ու դուրս կգա Խաղից` ինչը երբեմն հոգեկան տրավմաի կբերի թե իրա, թե շտապել սիրող խաղացողի մոտ:
Իհարկե, ես նկատի չունեմ, որ Խաղը պետքա դարեր տևի, մինչը խաղացողը կսկսի իրականացնել իր ցանկությունները: Բայց դե միշտ խաղի ողջ ընթացքում ցանկություններին պետքա հասնել մանր քայլեր անելով` ինչքան էլ արագ այդ քայլերը չհաջորդեն իրար: Իսկ դե հենց ինչպիսինն պիտի լինեն այդ քայլերը, արդեն ուրիշ թեմայա: Մի գուցե և անդրադառնամ դրան հետագա պոստերից մեկում:
Քրոսպոստինգ -http://www.akumb.am/entry.php/911-Մանր-քայլերի-մասին
